Ik hoop dat de tijd blijft stilstaan
‘De madame van de paardensaucisse’. Zo kent Vlaanderen Marie-Anne De Nil sinds haar deelname aan The Sky is the Limit. De Nil Vleeswaren blaast dit jaar 125 kaarsjes uit, Marie-Anne binnenkort 70. Nog élke dag runt de sympathieke Hamse haar bedrijf met de passie van in het begin. “Ik ga door zoals de Britse Queen: tot op het einde.”
“Waarom ik hier in Hamme blijf?”, herhaalt Marie-Anne mijn vraag verbaasd. “Dat spreekt toch voor zich! Ik ben hier geboren en getogen. Als kind was ik de grootste straatloper van Hamme. (Lacht.) Sinds mijn zeventiende werk ik in het familiebedrijf en nog elke dag voelt dat aan als thuiskomen.”
125 jaar ambacht
Al 125 jaar staat De Nil Vleeswaren gekend voor haar kwaliteitspaardenvlees. Vooral voor haar ambachtelijk gerookt paardenvlees en droge worst ‘Boulogne’; twee producten die de Vlaamse overheid in 2005 erkende als streekproduct. “We waren daarmee het eerste bedrijf in de paardenvleesbranche”, zegt Anne-Marie. “Wij zijn nog het enige bedrijf dat op traditionele ambachtelijke wijze werkt, op basis van recepten die al lang bestaan. Andere vleesverwerkende bedrijven vullen hun droge worsten machinaal in voorgevormde kunstdarmen en sluiten ze met een clip. Bij ons komen er geen machines aan te pas. Onze vakmensen brengen nog altijd handmatig een natuurlijk vlies rond de vleesmassa en gebruiken een puntig stokje om de worst te sluiten. We gebruiken vlasgaren om de worsten op te hangen en te drogen met eikenhouten schilfers.”
Bij Vleeswaren De Nil werken zo’n twintig mensen, waarvan twaalf in de productie. Relatief weinig voor een bedrijf dat levert aan de grootste warenhuisketens van het land. “Ja, ik zou gerust een grotere fabriek kunnen neerpoten, maar ik weet zeker dat onze producten dan niet meer hetzelfde zouden zijn. We maakten het mee toen we in 1991 vanuit het centrum van Hamme naar hier verhuisden. We hadden nieuwe frigo’s, karren, bakken, stokken... maar onze worsten smaakten niet meer hetzelfde. De cultuur uit onze eerste fabriek was weg. We hebben toen ons oud materiaal teruggehaald om onze worsten opnieuw die ‘De Nil-touch’ te geven.” Er is nog een goede reden waarom Marie-Anne niet aan uitbreiden denkt. “Waarom zou ik me die stress op de hals halen? Ik amuseer me nu, ik kan goed voor mijn werknemers zorgen en iedereen gelukkige maken. ’t Is goed zoals het is.”
De toekomst
Een aantal jaar terug kon Marie-Anne haar bedrijf verkopen - “Voor een schone zak geld” – maar op het allerlaatste moment blies ze de deal af. “Dat was mijn beste beslissing ooit. Ik voelde totaal geen passie voor de stiel bij de kandidaat-koper. Bovendien, tot op de dag dat mijn pa stierf, moest hij elke minuut van de dag weten waar ik was, wat ik deed, en met wie. Na zijn dood voelde ik me bevrijd. Waarom zou ik die vrijheid opgeven voor een zak geld? Nee, laat me maar in mijn fabriek mijn goesting doen, dat is echte rijkdom.” Maar wat brengt de toekomst dan? “Ik weet het nog niet. Ik hoop dat de tijd wat blijft stilstaan. (Lacht.) Misschien komt er toch iemand op mijn pad met wie het reuzegoed klikt en die mijn bedrijf wil verderzetten op dezelfde manier als de afgelopen 125 jaar? Daar hoop ik op.”